ලියන කවිය.......

මල් සුවද දිගේ...හෙමින් හෙමින් ඇදීයන.....
සුළං රොදක් මග නතර වෙලා....
මගේ දෑසු පුරා තිබූ කදුළු බිංදු දැක....
දුක අහන්න හිත ළග නතර වෙලා.........
රෑ අහසපුරා සද හින හෙන රැයකදි...
මම සදට කීවා... නුඹේ තතු....
නුඹට ඇසුනේද...එක වරක් නුඹ අසාවිද...
මා නුඹට ආදරෙන්ම හැඩූ තරම්....

රථ වාහන පොලීසියෙන් අපට ජරාව දුන්න දවසක්....

                           මම මේ ලියන ලිපිය නිසා අපේ රටේ ඉන්න කිසිම අවංක පොලිස් නිළධාරියෙකුට අබ මල් රේණුවක තරම්වත් හානියක් වෙයි කියලා මම හිතන්නෙ නම් නෑ..අනිත් කාරණය තමයි මම මේ කියන නිළධාරියා අවංක කෙනෙක් වෙන්න නම් කොහෙත්ම විදියක් නැහැ.මේ සිදුවීම සිද්ධ උනේ කොහෙදිද කියලා නම් මගෙන් අහන්න එපා.හැබැයි ඉතිං අපේ රටේ ප්‍රසිද්ධ නගරයක දී තමයි මේ සිදුවීම උනේ...


                       දවසක් මම මගේ ළගම හිතමිතුරන් ගෙන් කෙනෙක් වෙච්චි කපොත් එක්කලා ගියා පුංචි ගමනක්..මේ ගමන ඉතිං මට පුංචි එකක් උනාට කපෝට නම් ගොඩාක් වැදගත් වෙච්චි එකක්...මොකද කියලා හරියටම කිව්වොත් එදා තමයි කපෝ එයාගෙ girl friend ව කුළුදුලේම මුණගැහෙන්න ගියපු දවස..හැම ගමනටම බෙහෙත වගේ තිබිච්චි මගේ bike එකේ තමයි අපි මේ ගමන යන්න පටන් ගත්තේ...යන්න පිටත් උනාට කපෝ පුරුදු විදියට එදත් මොකක්දෝ අමතක කරලා තිබ්බා. මේ අමතක වීමේ ලෙඩේ මුන්ගෙ අම්මා කියන විදියට නම් තාත්තගෙන් පුතාට උරුම වෙච්චි එකක්ලු.


      කපෝ : බයික් එක නවත්තපං...මට පොඩ් බඩුවක් ගන්න අමතක උනා.
      මම : ඒ ගමන මොනවද බං...?
      කපෝ : දන්නවනෙ බං ඉතිං...චොකලට් එකක්වත් අරගන යන්න ඕනිනෙ...
      මම : අනිවා මචෝ...උඹ අරන් වරෙන් මම මෙතන ඉන්නම්....
 
              ඉතිං කපෝ පාරෙ පැත්තකට වෙන්න තිබුණ ග්‍රොසරියට ගිය නිසා මමත් බයික් එක පාරෙ අයිනට වෙන්න නතර කලා.ඔන්න ඔය වෙලාවෙ තමයි මම දැක්කෙ පාරෙ 25mක් විතර දුරින් මගේ දිහා බලාගන තමන්ගෙ සගයාගෙ කනට මොනවාදෝ කොදුරන රථ වාහන පොලිස් නිළධාරියාව...පාරෙ එන ගමන් කරගන ආපු වැරැද්දකුත් නැති එකේ මගේ සියළුම ලියකියවිලි තිබුණ නිසිත් මම ඒ ගැන ඒ තරම් දුරට හිතන්ක ගියේ නැහැ.


              ලස්සන පුංචි කවරයක චොකලට් එකක් දාගන ආපු කපෝ මගේ බයික් එකේ පිටි පස්සෙන් ඉදගත්ත නිසා මම අපි යන්න ආපු ගමන යන්න පිටත් උනා....ඔන්න ඉතිං අර මම කිව්ව මහත්තුරු දෙන්නගෙන් එක්කෙනෙක් අපේ ගමනට හරස් කැපුවා.පාර මැදට පැනපු මහත්තයා මට බයික් එක නවත්තන්න අණ කලා.


      පො.නි1 : මල්ලි ගමු බලන්න ලයිසන් එක...
(පො.නි. ලෙස කෙටියෙන් සදහන් කර ඇත්තේ පොලිස් නිළධාරියා යන්නයි.)


             නිළධාරියාගෙ අණට කීකරු වූ මම සියළුම ලියකියවිලි සමග ඔහු වෙතට ගියා. කපොත් මාගෙ පිටි පස්සෙන් නිළධාරියා ලගට ආවා.මගේ අතේ තිබුණ ලියවිලි පරීක්ෂා කරපු මහත්තයා එයාගෙ සගයට ලං වෙලා මොනවද කියන්න පටන් ගත්තට අපිට නම් ඒ මොනවත් ඇහුණෙ නම් නෑ.ඔන්න ඊට පස්සෙ අනිත් නිළධාරියා speed මීටරයකුත් අරගන අපි හිටපු තැනට ආවා


     පො.නි2 : මල්ලී ඔහොමද තමුසෙලා පාරෙ යන්නේ...
     මම  :  ඇයි මහත්තයා...?
     පො.නි2 : අපෙන්ද ඇයි කියලා අහන්නෙ...බලනවා මේ මීටරෙ..තමුන්ගෙ speed එක 100යි.
       මම  :  මහත්තයට පිස්සුද...? මට ගියර් 05වත් මාරු කරන්න උනේ නෑ...ඉතිං කොහොමද 100 උනේ...?


             මට අසූහාරදාහට මල පැන්නා...මීටරේ 100 කට තියා ඔය වෙලාවෙ මට 40ට වත් බයික් එක speed කරන්න උනේ නෑ...ඒත් ඔය වෙලාවට කතා තරලා දිනන්න බැරි බව නම් මම හොදටම දැන ගන හිටියා.මොකද මගේ මාමා රියදුරෙක් එයා හැම තිස්සෙම කියන දෙයක් තමයි ගන්න පඩිය පොලිසියට දුන්නම ඉවරයි කියලා.ගොඩාක් වෙලාවට කරන වැරැද්ද මහත්වරු කලින් තීරණය කරන නිසා අපි කොහොම පාරෙ ගියත් වැඩක් නැතිලු.


       පො.නි1 : මල්ලි අපිට නීතිය උගන්වන්න හදන්න එපා ඔයා...අපි නඩුවක් දාන්නම්...ඔයා උසාවියෙදී ඕවා කියන්න...
       කපෝ : අනේ එහෙම කරන්න එපා මහත්තයා...පොඩි ෂේප් එකක් දාලා දෙන්න...
       පො.නි2 : ෂේප් කරන්න තිබ්බා මුගෙ කට වැඩියි....
පොලිස් නිළධාරිය මට ඇගිල්ල දික්කර කර බනින්න ගත්තෙ අහල පහලින් ගියපු කෙල්ලො රෑනටත් ඇහෙන්නම එක්කයි.
       මම : හරි මහත්තයා වැරැද්දක් උනානම් සමාවෙන්න...දඩයක් නැතුව මොනවහරි කරලා දෙන්නකෝ..plz'''''


               තවත් ඉතිං පිංසෙණ්ඩු වෙනවා ඇරෙන්න අපිට ඒ වෙලාවෙ කරන්න දෙයක් තිබුණෙ නැහැ.මොකද පොලීසිය එක්කලා නඩු කියනවට වැඩිය දඩයක් කන එක අපි දෙන්නගේම පර්ස් වලට ගොඩාක් පහසු නිසා.


            පො.නි1 : මල්ලි ඔයා පොඩ්ඩක් මෙහෙට එන්න...


               පොඩි කසු කුසුවකින් පස්සෙ එක නිළධාරියෙක් කපෝට කතා කලා.අහිංසක හීනාවක් දාලා කපෝ ඒ පැත්තට ගියාට වෙන්න යන දේ ඉවෙන් වගේ මට තේරුණා.


            කපෝ : ඇයි සර්...?
            පො.නි2 : උඹලා පොඩ් එවුන්නේ...මේක කාටවත් නොදෙන චාන්ස් එකක්..හැබැයි කට හොල්ලන්න බෑ...අර පාරෙන් එහා
                          පැත්තෙ තියන කඩේ තියනවා අපි තේ බීපු බිලක් හෙමින් සැරේ එක ගෙවලා පලයං....


               ඇත්තටම ඒ වචන ඒ විදියටම නැතත් මහත්තුරු දෙන්නා ඉලන්නෙ සල්ලි කියලා නම් මට තේරුණා.ඉතිං මමයි කපෝයි බයික් එකත් තල්ලු කරගනම පාරෙන් එහා පැත්තෙ තිබ්බ කඩේට ගොඩ උනා.


       මම : මුදලාලි අන්න අර මහත්තයා කිව්වා..මුදලාලිගෙන් රුපියල් 500ක්  ඉල්ලන් එන්න කියලා...


            මම කියපු කතාව අදහගන්න බැරිව ගිය කපෝ පුදුම වෙලා මගේ දිහා බැලුවා. ඒත් මම ඇහැකින් කරපු ඉගිය නිසා කපෝ කිසිම වචනයක් කතා කරන්න ගියේ නැහැ.


    මුදලාලි : කවුද අර ට්‍රැෆික් මහත්තයාද...?
     මම : ඔව් මුදලාලි...තේ බිලක් ඇති කියලා ඒක දෙනකොට ගේන්නම් කිව්වා.


          කඩේ තිබුණෙ පාරෙන් එහා පැත්තට වෙන්න නිසා මගේ කතාව මුදලාලි හයියෙන් කෑ ගහලා අහන්න යන්නෙ නැති බව මම දැනගන හිටියා.හැබැයි මුදලාලි කඩේ දොරෙන් එබිලා මහත්තුරු දෙන්න දිහානම් බැලුවා.මුදලාලි බලනවා දැකපු එකමහත්තයෙක් හිසෙන් මුදලාලිට පොඩි සංඥාවක් කරා.හැබැයි එයා හිතන්න ඇත්තෙ අපෙන් තේ බිලේ සල්ලි ගන්නද කියලා අහන්න හදනවා කියලා වෙන්න ඇති.ඉතිං මුදලාලි දුන්නු සල්ලි සාක්කුවෙ දාගත්ත මම මුදලාලිගෙන් පෑනක් ඉල්ලගන පුංචි කොල කෑල්ලක මෙන්න මෙහෙම ලිව්වා....


                   " මහත්තයෝ අපිටත් තේ බොන්න සල්ලි නැතුව හිටියෙ...දුන්න 500ට ගොඩාක් පිං.... "
     
     මම : මුදලාලි මහත්තයා සල්ලි දෙන්න ආවම මෙන්න මේකත් දෙන්න...අපි යන්නම්...


         හතරට පහට නමපු කොල කෑල්ල මුදලාලිගෙ අතට දුන්නු අපි දෙන්නා යන්න ආපු ගමන පිටත් උනේ මහත්තුරු දෙන්නටත් හෝන් එකක් ගහගනමයි.හැබැයි ඉතිං එනකොට නම් අපි ඒ පාරෙන් ආවෙ නෑ....

පුංචි රස්තියාදුවා...(අනාගත බස් රියදුරෙකුගේ කතාව)

                            මම බ්ලොග් එකට ලියපු පළවෙනි ලිපිය දැකපු වෙලාවෙ ඉදලා පොඩි කොල්ලෙක් මට වද දෙන්න පටන් අරගන...හරියට කන්න කෑම එක අතට ගත්තම ගෙදර ඉන්න පූස් පැටියා මගෙ වටේ කැරකෙනව වගෙ මේ පොරත් මට වද දෙන්න පටන් අරන් එයාගෙ ගැනත් ලියන්න කියලා.ලියන්න ඕනි මොනවද කියලා හිතා ගන්නවත් මට බැරි උනාට එයාට වෙච්චි පොරොන්දුව නිසාම මම හිතුවා ලියන්න මේ පොරගෙ ජීවිත කතාවෙන් ටිකක් විතර....


                        ඉතිං මේ කොල්ලගෙ නම "හසිත්" කියලා මම ලියන්නම්...ඇත්තම නම ලියනවට එයාගෙන් විරැද්ධත්වයක් නැති උනාට මම හිතුවා එයාගෙ නම ලියන එක හොද මදි කියලා. මොකද මෙයා තවම ඉන්නෙ පාසල් යන වයසෙ නිසා..මේ කතාවට "පුංච් රස්තියාදුවා" කියන නම දාන්නෙත් හසිත්ගෙ කැමැත්තටම තමයි. නැතුව මගේ උවමනාවකට එහෙම නෙවෙයි.


                       අම්පාර නගරයෙ තියන හැම පාරකම හවසට බයිසිකලයක නැගලා රස්තියාදුවෙ යන පාළු ගහක් යටකට වෙලා දුම් වැටියක් උරමින් අහසට දුම් වළලු එකතු කරන හසිත් ගෙන්ම මම ඇහුවා මොනවද ලියන්න ඕන කියලා.


      හසිත් : තමුසෙ දන්නවද ඊයෙ රෑ මම නිදාගන නැගිට්ටෙ පාන්දර දෙකට....
හසිත් එයාගෙ භාෂාවෙන්ම කතාව පටන් ගත්තා.
     මම : මොකටද බන් ඒ...ආ..පාඩම් කරන්න වෙන්න ඇති නේද...?
     හසිත් : පිස්සුද ඕයි..මම ඒ වෙලාවෙ නියම හීනයක හිටියෙ..ජස්ටින් බීබර් එක්ක සිංදුවක් කිය කිය..ඒත් එක පාරටම මාව ඇදෙන්      
               බිමට ඇදගන වැටුණා.
    මම : ඇයි උඹ sing කරන ගමන් නටන්නවත් ගිහින් කකුල පැටලුණාද...?
    හසිත් : මගුල අපේ පියා(තාත්තා)මාව ඇදෙන් බිමට ඇදලා දැම්මා.ඊට පස්සෙ මට හොදටම වනන්න ගත්තා.


                    ටීෂර්ටි එක උස්සලා තාත්තා දීපු කොසු පාරවල් ටික හසිත් මට පෙන්නුවා. ඇත්තටම මුගේ පියත් මාර පොරක් තමයි කියලා මට හිතුණා.මොකද හරකෙක්ට තඩි බානවා වගේ තමයි හසිත්ට ගහලා තිබුණෙ. ඒත් ඉතිං මේ තරමටම ගහන්න මොකක් හරි හේතුවක් ඇතිනෙ....


    මම : ඒ ඇයි බන්...උඹලගෙ තාත්තට පිස්සුද....?
    හසිත් : නෑ ඕයි...ඊයෙ හවස මම ගෙවල් ළග අයියා කෙනෙක් එක්කලා පොඩි අඩියක් ගැහුවා..ගෙදර ගිහින් සැටියෙ පොඩි ඇලට්
              එකක් දැම්මා.මට එහෙම්මම නින්ද ගිහින්...
   මම : ඉතිං.....
   හසිත් : මම කවදාවත් රෑට සැටියෙ නිදාගන්නෙ නැති නිසා අපේ පියා පොඩ්ඩක් මට කිට්ටු කරලා බලලා..ඒ වෙලාවෙ අරක්කු ගද
             දැනිලා.ඕක තමයි හේතුව....


                  තවම මූට අවුරැදු 15යි.ඉතිං තාත්තා නොගහ ඉදියිද නේද...පොර කියන විදියට ඒ වෙලාවෙ තාත්තා මූට ගහලා තියනවා සිහිය නැතිවෙන තරමට..හැබැයි තාත්තා එතනින් නතර කරලා නැහැ..තාත්තට ඇහැරෙන හැම සැරේකම හසිත්ට ගහලා.මොකද එදා තාත්ත් බීලා තමයි එදා ඉදලා තියෙන්නෙ...


   මම : ඉතිං කියපන්කෝ උඹෙ තව විස්තර ටිකක්...
   හසිත් : වෙන මොනව කියන්නද ඕයි....
  මම : උඹගෙ අනාගත බලාපොරොත්තුව ගැන එහෙම...?
  හසිත් : ආ..මමද..මම වෙනවා බස් ඩ්‍රයිවර් කෙනෙක්..තමුසෙටත් පුළුවන් ටිකට් නැතුව මගෙත් එක්ක කොළඹ යන්න..


             හසිත්ගේ තාත්තා හොද ඩ්‍රයිවර් කෙනෙක්..මේ වෙනකොටත් රජයෙ ආයතනයක රියදුරැ රැකියාවක් තමයි එයා කරන්නේ..ඉතිං හසිත්ගෙ ලෝකයෙ හිටපු එකම වීරයා තමයි එයාගෙ තාත්තා...දැනටත් හසිත්ට ඕනිම වාහනයක් පදවන්න එයාගෙ තාත්තා පුරැදු කරලා ඉවරයි. ගෙදර තිබ්බ ත්‍රී වීල් එකේ හසිත් ගොඩාක් වෙලාවට ගියේ රෝද දෙකෙන්.....


          මොනදේ නොකලත් හසිත් ලස්සනට ඇන්දා. මේ වයසට කොල්ලෙක් ලස්සනට අදින්නෙ මොකටද කියලා ඕනිම කෙනෙක්ට හිතා ගන්න පුළුවන්නෙ..ඉතිං මම හිතුවා හසිත්ගෙන් ආදරය ගැන අදහස් දැන ගන්න.


    මම : දැන් කෙල්ලෙක් එහෙම ඇති නේද......?
    හසිත් : තමුසෙට පිස්සුද ඕයි..මට ඕකුන් පෙනෙන්න බැහැ...තමුසෙ දන්නවද අපේ පංතියෙ කෙල්ලො මට කියන්නෙ "GG"කියලා.
   මම : ඒ ඇයි බන්...
  හසිත් : ඒ කියන්නෙ ගෑණු ගදයා...මට කෙල්ලෙක් ළගට එනකොට මාරම ගදයි ඕයි.අනික මම කවදහරි බදින්නෙ ගෙදරින් හොයල
            දෙන කෙනෙක්.එතකං ඉතිං ලව් නෑ....


         මම දන්න විදියට මූ ගෙදර මිනිස්සු කියන කිසිම දෙයක් අහන්න කැමති නැති ඇට්ටරයෙක්..ඒත් මේ තීරණය විතරක් ගන්න ගෙදරට ඉඩ දෙන එක ගැන නම් මට හිතා ගන්න බැරි උනා. හැබැයි මම ඒ ගැන අහන්න ගියෙත් නැහැ.


        හසිත්ගෙ යාළුවෝ මම දන්න තරමින් එයාට කතාකලේ "නයිටියා" කියලා. ඒ ඉතිං රෑට රෑට රෙදි වැල් වල වනලා තියන ඇදුම් හොරකන් කරපු නිසා නම් නෙවෙයි. අම්පාරෙ නගරයෙ වෙන ඕනිම දෙයක් මෙයා දැන ගන හිටියා.යන එන ගමන් වැදගත් කියලා හිතෙන ඕනිම දෙයකට එයා කන් දුන්නෙ ඉබේවටමයි.හරියට google වගේ මුත් නොදන්න දෙයක් අම්පාරෙ තිබුණෙ නෑ.කාටහරි මොනවහරි අම්පාරෙ අලුත් සිදුවීමක් දැනගන්න ඕනිනම් ඇහුවෙ හසිත්ගෙන් තමයි.


    හසිත් : තමුසෙ ඉතුරු ටික ලියනවා..මට යන්න තියනවා පොඩි ගමනක්...
    මම : ඒ කොහෙද බං....?
    හසිත් : අර "චාමර රණවක"ගෙ අලුත් CDඑක ගන්න..
    මම : හදිස්සියෙ මොකටද බං rege අහන්න හිතුණෙ...?
   හසිත් :     ඒකෙ තියනවා රජ්ජුරුවෝ කියලා සිංදුවක්...තාත්තා ගැන කියන්නෙ.ඇයි අහලා නැද්ද...?
එහෙම කියපු හසිත් සාක්කුවෙ තිබ්බ phone එක අතට අරගන මට ඇහෙන්න ගීතයක්playකරා..


                          "ජැන්ඩි පහට නොඇන්දාට....
                           ගෙදර චණ්ඩිකම් කලාට.....
                          මගෙ ලෝකෙ රජ්ජුරුවෝ උඹයි තාත්තේ....
                          පැණි ඩිංගක් තොල ගෑවට.........
                           කඩමණ්ඩියෙ ඇලවුණාට......
                           මගෙ ලෝකෙ රජ්ජුරුවෝ උඹයි තාත්තේ...."
ඒ සිංදුව අහනකොටම මටත් එක පාරටම මතක් උනේ හසිත්ගෙ තාත්තා තමයි.ඒ කියපු ගොඩාක් වචන හසිත් පියාගෙ ජීවිතේට ගොඩාක්ම ළගින් තිබුණා.


      මම : දැන් මොකටද උඹට ඔය සිංදුව....?
     හසිත් :  ඔය සිංදුවට අපේ පියා මාර කැමතියි.එන වෙලාවට ඕක දැන්මනම් පියා ෂේප්..ඊයෙ සීන් කෝන් අමතකයි..


               එහෙම කියපු හසිත් කොහෙදෝ යන්න පිටත් උනා. හැබැයි හසිත් ගැන ලියපු මට හිතුණා හසිත් මට මීට කලින් එයාගැන කියපු දෙයකුත් මේ ලිපියට එකතු කරන්න ඕනි කියලා.ඊට පස්සෙ මේ ලිපිය කියවන කෙවෙක්ට තේරුම් ගන්න ලේසි වෙයි හසිත්ගෙ මේ lifeඑකට හේතුව මොකක්ද කියලා.


              හසිත්ගෙ තාත්තා හසිත් පුංචි කාලෙදි එයාට කියලා දීලා තිබුණෙ රජ කාලෙ වීර කතාවත් ලස්සන සුරංගනා කතාවත් නෙවෙයිලු.එයාගෙ තාත්තා පොඩි වයසෙදි කරපු ඇට්ටර වැඩ තමයි හසිත්ට කියලා දීලා තියෙන්නෙ...හසිත් කියන විදියට එයාගෙ තාත්තා බීඩ්යක් බීලා තියෙන්නෙ වයස අවුරුදු 08 දී..හරියටම ඔය කියන වයසෙදිම හසිත් පියාව අනුගමනය කරන්න අමතක කරලා නැහැ. එයාගෙ තාත්තට යාළුවො කතා කරන්නෙ "රස්තා" කියලලු. ඉතිං තාත්තගෙ යාළුවො හසිත්ව පාරකදි දැක්කම පුංචි රස්තා කියලා හසිත්ට කතා කරනවා. හැබැයා හසිත් නම් මේ නමට ගොඩාක් කැමැත්තකින් හිටියා.


               සාමාන්‍ය පෙළින් පස්සෙ පාසල් ගමන හමාර කරන්න බලාපොරොත්තුවෙන් ඉන්න හසිත් කාගෙන්වත් උපදෙස් ගන්න කැමති මානසික මට්ටමක නම් නෙවෙයි දැනටත් ඉන්නෙ...අනික හසිත්ගෙ අනාගත රැකියාවට ඕන්කරන හැමදෙයක්ම එයා දැනටමත් ඉගනගන ඉවරයි. අඩුපාඩුවකට කියලා තියෙන්නෙ Driving License එක ගන්න වයස මදිකම විතරයි.
     

අවතාරයක් සමග රැයක්......

             අපේ ගෙවල් ගාව තිබුණා පුංචි පාසලක්....ඒ ඉස්කෝලෙ නම මොකක්ද කියලා මම නොලියා ඉන්නම්.ඔය කියන ඉස්කෝලෙ තියන තැන  මුලින්ම තිබිලා තිබුණෙ තැබෑරැමක්ලු...හැබැයි ඒ අපේ සීයලා කොල්ලො කාලෙදි.හරියටම කියනවනම් අම්පාරෙ ගල්ඔය ව්‍යාපෘතිය පටන් ගත්ත කාලෙදි...
   
                                    ඉතිං ඔය තැබෑරුමෙ වෙච්චි පලහිලව්වක් නිසා එක මනුසුසයෙක්ව බෙල්ල කපලා මරලා දාලා තිබුණලු.ඒ සිද්දියෙන් පස්සෙ ඔය තැබෑරුම වැහිලා ගියා වගේම එතන රෑ වෙනකොට හොල්මං මන්දිරයක් වගේ වෙලා තියනවා....හැබැයි කාලයක් යනකොට එතන පාසලක් පටන් අරන් තිබුණට ගමේ මිනිස්සු ගොඩ දෙනෙක් කිව්වෙ මොනදේ පටන් ගත්තත් එතන තිබුණු හොල්මන් නැවතිලා නෑ කියලා....ඒක නිසාම ඔය ඉස්කෝලෙ ගාවින් කළුවර වැටුණම කවුරුත් යන්න බය උනා.මොකද අර මැරුණ මනුස්සයාගෙ අවතාරෙ පස්සෙන් එනවලු.


                                   අපි ඕලෙවල් විභාගය කරන කාල වෙද්දි අපේ සෙට් එකේ හිටපු එක කොල්ලෙක් (ආදරේට අපි කිව්වෙ කපෝ කියලා)නැවතිලා හිටියෙ ඔය ඉස්කෝලෙ පැත්තකට වෙන්න තිබුණු ගුරු නිවාසෙක...මොකද උන්ගෙ අම්මා ටීචර් කෙනෙක් නිසා...අපේ පංති වල හිටපු කට්ටියම ඔය වෙන කොටත් තැන්තැන් වල සෙට් වෙලා රෑට පාඩම් කරන්න පටන් අරන් තිබුණෙ.ඉතිං පාඩුවෙ රස්තියාදු පාරක් දාගන හිටපු අපිටත් ගෙවල් වලින් එල්ල වෙන බලපෑම් වැඩි වෙන්න පටන් ගත්ත නිසාම අපිත් තීරණය කලා පාඩමට  බහින්න.


                                  කපොගෙ ඉල්ලීම පරිදි ඔය ඉස්කොලෙ තිබුණු නැටුම් කාමරයක රෑට පාඩම් කරන්න අපි සෙට්උනා.සෙට් එකක් කිව්වට හිටියෙ අපි හතර දෙනයි. කපෝ, මම...ලමා සහ ජෝකර්..අපි හතර දෙන ඉතිං එකම විදියට හිතපු අමුතුම හිත හොද චණ්ඩි හතර දෙනෙක්....මුළු ගමක් බය‍වෙලා හිටපු ඔය ඉස්කෝලෙ අපි පාඩම් කරන්න පටන් ගත්ත නිසාම ගමේ මිනිස්සුන්ට අපිව පෙනුනෙ ඉතිං "හතර දෙනාම සූරයෝ" ෆිල්ම් එකේ නලුවො වගේ...හැබැයි ඉතිං ජෝකර්ගෙ අම්මා නම් කිව්වෙ කිසිම හොල්මනකට අපිත් එක්කනම් එකට ඉන්න බැහැ කියලා....


                                 පාඩම් කරන්න පටන් ගත්ත දවසෙ ඉදලම හොල්මන් ගැන විස්තර ගමේ කස්ටිය අපෙන් ඇහුවට අපිනම් ඒ වෙනකම් දැකපු හොල්මනක් නැහැ.ඔය මනුස්සයෙක් මරලා දැම්ම කියන ශාලාව පැත්තට අපි සමහර දවස්වල රෑට විසිට් කරලා බැලුවා.සීතලට ගුලි වෙලා නිදියපු බල්ලෙක් ඇරෙන්න වෙන කිසිම හොල්මනක් අපි කවදාකවත් දැක්කෙ නැහැ.ඒත් ඉතිං අපෙන් හොල්මන් ගැන අහපු සමහර  අපේ යාළුවන්ට කියපු බොරු වල තරමට තවමත් අකුණු ගහන වෙලාවට එළියට බයයි.හැබැයි අපේ බොරු රියල් කරගත්ත අපේ කස්ටිය නම් රෑට එළියට යන්න පවා බය උනා.


                                 ඉතිං ගමේම කට්ටියට තිබුණ මේ හොල්මං ප්‍රශ්න වලට නියම උත්තරයක් දවසක් ජෝකර් අරන් ආවා.ඒ උන්ගෙ අයියා රටින් ගෙනාපු වෙස් මූණක්...ඇත්තටම ඒක දිහා තනියම බලන් හිටියොත් ඕනි කෙනෙක් බය වෙනවා.


    මම : මේක දැක්කම මට ආවා රියල් අයිඩියා එකක්...දෙමුද අපි ගමටම පොඩි ආතල් භූතයෙක්...
    ලමා : අන්න අදහස...මොනවද කියන්නෙ..එළ එළ...


                                 කවදත් මගේ ඇට්ටර අදහස් වලට එකග උන මගෙ යාළුවො තුන් දෙනාම එක පයින්ම මේ වැඩේට කැමති උනා.ඉතිං මේ වැඩේට උවමනා කරපු ඉතුරු බඩු ටික මම තීරණය කලා.මොකද  මේක මගේ අදහසක් වෙච්චි නිසා.


   මම : ලමා උඹ හෙට එනකොට ගෙදර තියන ලොකු ටෝච් එකයි අර උඹලගෙ අම්මා දුම් අල්ලන කබලයි අරන් වරෙන්.....
   ලමා : ඒ මොකටද බන්....
   ජෝකර් : උඹට කියන ඒවා ගෙනෙන් මොකටද කියලා හෙට බලමු...


                             පහුවදා කට්ටියම ඕනි කරපු බඩුත් අරගනම තමයි පාඩම් තැනට සෙට් උනේ...මමත් ගෙදර තිබ්බ ටෝච් එකයි රතු පාට ඉට් කොල කෑල්ලකුයි මතක් කරලා අරන්ගියා.වෙනදවස් වලට රෑට නිදාගන උදෙන්ම පාඩම් කරන්න පුරුදුවෙලා හිටිය අපිට එදා මුළු රෑම නින්දක් තිබුණෙ නෑ.මොකද එදා අපි 12ට තමයි අවතාරයට පණ දෙන්න තීරණය කරලා තිබ්බෙ...


                           කපෝ කියන්නෙ අපේ සෙට් එකේ හිටපු උසම එකා..ඔය කාලෙ වෙන කොටත් අඩ් 6ක් විතර හිටියා.ඊට පස්සෙ උසට හිටියෙ මම තමයි.මේ කියන දවස්වල කපෝගෙ අම්මලා නිවාඩුවට ගමේ ගිහින් හිටපු නිසා අපේ වැඩේ තවත් ලේසිඋනා. උන්ගෙ අම්මා යනකොට අපි හතර දෙනාටම එක පාරට පොරව ගන්න පුළුවන් තරමේ ලොකු සුදුපාට සීට් එකක් දීලා ගියා.මොකද ඒ දවස් වල රෑට ගොඩාක් සීතල නිසා.ඉතිං අපි ඔය සීට් එකෙන්ම තමයි අවතාරෙ ඇදුම හදාගත්තෙ....


                         රතුපාට ඉටි කොල කෑලි වලින් මම ටෝච් වල මුහුණු  ආවරණය කරා.ඊට පස්සෙ ඒ ටෝච් වලින් විහිදුනෙ රතුම එළියක් විතරයි.ජෝකර් දුම් අල්ලන වැඩේ භාරගත්තා.මොකද ඉතිං මූ හැම තිස්සෙම ලේසිම වැඩේ කරන්න ගොඩාක් කැමැත්තෙන් හිටියා.ලමා තමයි ආලෝකය සම්බන්දව කටයුතු කලේ...එතකොට අවතාරයෙ චරිතයට පණ දුන්නෙ මමයි කපොයි දෙන්නම එකතුවෙලා.මොකද උගේ තිබුණ උසේ හැටියට මමත් කරෙන් වාඩි උනාම හිතාගන්න පුළුවන්නෙ අවතාරෙ උස නේද...?


                       මම ජෝකර් ගෙනාපු වෙස් මුණත් දාගන වාඩිඋනා කපෝගෙ කරඋඩින්..අපි දෙන්නම වැහෙන විදියට සුදුපාට සීට් එක පොරවපු ලමායි ජෝකරුයි ඒක නොගැලවෙන විදියට කටු ගැහුවා.දැන් අවතාරය රෙඩී නිසා කපෝ මාවත් කරඋඩින් තියාගනම හොල්මන් ඉන්නවා කියපු ශාලාව ගාවට ගියා.ඒ ශාලාව තිබුණෙ පිට්ටනිය පිටිපස්සට වෙන්න නිසා පාරෙ ගමන් කරපු ඕනම කෙනෙක්ට ශාලාව හොදට පෙනුනා.ඔය ශාලාව ඉස්සරහ තිබුණ වතුසුද්ද පදුර පිටි පස්සට වෙන්න තමයි අපි හතර දෙනාම හැංගිලා හිටියෙ...


                       අපිට ඒ විදියට ඉන්න උනේ පුංචි වෙලාවයි මොකද පාරෙ ඈතින් බයිසිකලයක් පැදගන කවුද මනුස්සයෙක් අපි හිටපු ඉස්කෝලෙ පහු කරන් යන්න එනවා ලමා දැක්කා.


         ලමා : මචං...පාර දිගේ කවුදෝ එනවා පටන් ගමු වැඩේ....
        ජෝකර් : හරි...එහෙනම් උඹලා දෙන්නා රෙඩී නේද....?


                     අපෙන් එහෙම අහපු ජෝකර් මගේ හස්ත සංඥාවත් සමගම දුම් කබල පත්තු කරලා ලොකු දුමක් ඇතිකරා.ඒත් සමගම අපි හිටපු තැන සම්පූර්ණයෙන්ම දුමෙන් වැහිලා ගියා.ඊට පස්සෙ තමයි ලමා එයාගෙ වැඩේ පටන් ගත්තෙ..වතුසුද්ද ගහ හයියෙන් හොලවන ගමන් උගෙ අතේ තිබුණ ලොකු ටෝච් එක පත්තු කරා..ඒ වෙලාවෙ පාරෙ ගියපු මනුස්සයා ඔය එළිය දැකලා යන්න ගියපු ගමන නවත්තලා අපි ඉන්න දිහා බලන් හිටියා.


      ජෝකර් : මචං ඩැඩේ හරි...උඹලා පටන් ගනිල්ලා...


                  රහසින් වගේ මට එහෙම කියපු ජෝකර් මහ හයියෙන් භයානක විදියට හූ කියන්න පටන් ගත්තා.ජෝකර්ගෙ සද්දෙට පිට්ටනිය පැත්තක සැපට නිදන් හිටපු බලු රෑනක් උඩු බුරන්න පටන් ගත්ත නිසා අපේ වැඩේට අපිත් නොහිතපු සාර්ථකත්වයක් එකතු උනා.කපෝ එයාගෙ අතේ තිබුණ ටෝච් එක පත්තු කරලා ඉනේ ගහ ගත්තා. ඉතිං ඔය වෙලාවෙ රතුපාට එළිය මගෙ මුණට හොදට වැදිලා තිබුණෙ.මාවත් කරෙ උඩ තියාගන එහෙට මෙහෙට ඇවිදප් කපෝ වටින් විට ටෝච් එක නිවන්න පත්තු කරන්න පටන් ගත්තා.


                      "බුදු අම්මෝ...හොල්මාන්......."
  මහ හයියෙන් කෑමොර දීපු මනුස්සයා බයිසිකලයත් පෙරලගන බිම වැටුණා.ඔය වෙලාවෙ ඉතිං අපි හතර දෙනාට මාර ෆන්.....ඒ නිසා ජෝකර්ගෙ හූ හඩ තවත් වැඩිඋනා.අර මනුස්සගෙ සද්දෙට අහල පහල ගෙවල් වල මිනිස්සු ඇහැරිලා දුවන් ආපු නිසා අපි හතර දෙනා හොරෙන්ම නැටුම් කාමරයට ගිහින් නිදා ගත්තා.


               අති සාර්ථක මෙහෙයුමෙන් පස්සෙ පහුවදා උදෙන්ම අපි මුකුත් නොදන්න ගානට අපි ගෙවල් වලට යන්න පිටත් උනා. හැබැයි ඒ වෙනකොටත් අවතාරයෙ කතාව මුළු ගමේම පැතරිලයි තිබුණෙ...මම ගෙදර ගිහින් විනාඩි කීපයකින් කපෝ හති දාගන අපේ ගෙදරට දුටගන ආවා.


        කපෝ : දන්නවද සීන් එක...ඊයෙ හොල්මන්....
        මම : ඇයි උඹටත් ගෙදර ඉන්න බයයි වගේද....?
        කපෝ : බය නෙවෙයි යකෝ...අර පාරෙ වැටිලා තියෙන්නෙ ලමාගෙ තාත්තා....


            කපෝ එහෙම කියන කොට මටත් හොල්මන් පෙන්න පටන් ගත්තා.ඉතිං අපි දෙන්නම ගියා ලමාගෙ ගෙවල් පැත්තට...ඔය වෙනකොටත් ඇදුරෙක් ඇවිත් ලමාගෙ තාත්තට නූලක් දානවා.ඒ වෙලාවෙ තමයි අපි හතර දෙනා කරපු වැඩේ බරපතල කම තේරුණෙ....ඉස්කෝලෙ ඉන්නවා කියන ඔය භූතයා නිසා අපිට ඊට පස්සෙ කවදාවත් අපිට නම් එතන පාඩම් කරන්න උනේ නෑ.....


           එදා ඉදලා අද වෙනකම්ම අපි හතර දෙනා විතරයි මේ රහස දන්නේ...අදටත් ඔය ඉස්කෝලෙ ගාවින් ගමේ මිනිස්සු යන්න බයයි.මොකද අඩ් 12ක් විතර උස රතු පාට මූණක් තියන අවතාරයක් රෑට පිට්ටනියෙ ඇවිදිනවලු.අද ඉතිං මම මේ ලිපිය ලියන්නෙ මගේ යාළුවො හතර දෙනාගෙ පූර්ණ අවසරය ඇතිව තමයි.
මම : මධුරංග
ලමා : ප්‍රදීප්
කපෝ : ඉරෝෂන්
ජෝකර් : ගිහාන්

එක ඇත්ත කතාවක්...

                                    "ඕඩි විලයාද පාපා....
                                                  නී ඔයින්දිරික්කාද පාපා....
                                                 කුනි විලයාද පාපා....
                                                 නී කිලදයාහ පාපා විලයාද පාපා..."
                                             
                                    පුංචිම පුංචි මුව පැට්ක්කියක් වගේ හිනා වෙවී.මම අරන් දීපු බෝනික්කිව තුරුල් කරන් සින්දු කියපු මගේ චින්න මාන් කුට්ටි තාමත් මහ රෑට මගේ නින්ද නැති කරනවා.ගොඩාක් වේදනාවකින් මට මොනවද කියනවා.




                            පුංචි සමනල් පැටියව මට මුලින්ම හම්බ වුනේ  මීට මාස ගානකට කලින් නාවික හමුදාවේ විශේෂ යාත්‍රා බලඝණයෙ(SBS) මම සේවයේ නිරත වෙලා හිටපු කාලයේදී.ඔය කියන කාලයේ දී මම සේවය් යේදී සිටියේ කයිටස් දුපතේ....


                                               කයිටස් දුපතේ වෙලනි කියන ප්‍රදේශයේ තමයි එයාලා ජීවත් වුනේ.වෙලනි ප්‍රදේශයට මුලින්ම ගියපු දවසේ තමයි මගේ චින්න මාන් කුට්ටිව මන් මුලින්ම දැක්කේ.අනේ මම කොහොම ඒ දවස අමතක කරන්නද.....මගේ අතේ තිබුණ චොකලට් එක දැකලා මගේ ගාවින් අවුරුදු 06ක විතර නිල් ඇස් තියන ලස්සන මුව පැටික්කියක් වගේ ගෑණු ළමයෙක් එහෙට මෙහෙට දුවගන ගියා...
          මම: තංගච්චි....
         මාන් කුට්ටි: එන්න අන්නා..




                                          පුංචි මුවින් කියපු ඒ වචනෙ....ඇත්තටම මම දමිල දැනගන හිටියෙ නෑ.ඒත් මාන් කුට්ටි ට තේරෙන්න ඇති මම කතා කලේ අතේ තිබුණු චොකලට් එක දෙන්න කියලා.එදා ඉදන් මගෙ මාන් කුට්ටි හැමදාම මාව බලන්න එනවා.ආවෙ නැති සමහර දවස් වලට මම එයාව බලන්න ගියා.
                                       දවසෙ වේලවත් හරියට හොයා ගන්න පුළුවන් තත්වයක නෙවෙයි එයාගෙ තාත්තා හිටියෙ.දමිල පියෙක් ට සිංහල මවකට දාව උපන් පුංචි මුව පැටික්කිට ඒ වෙන කොටත් මව් සෙනෙහස අහිමි වෙලා තිබුණා.අප්පගෙ හුරතලේට හැදුණු  දෝණි ඇත්තටම හුරතල් මුව පැටික්කියක්....
                                    කදවුරේ හිටපු CA(කෝකියා)ට කියලා හැමදාම මම පුංචි මාන් කුට්ටි ට කෑම එකක් අරන් ගියා.කෑම පෙට්ටිය අතට දුන්නම ඒ පුංචි ඇස්වල හිනාවට යටින් හැංගිලා තිබුණ කදුල අද වගෙ මට මතකයි.....
           
      මාන් කුට්ටි: නාන් ඉදු නාලෙකි කොන්ඩු වාරෙන් අන්නා....
      මම: හොදයි මාන් කුට්ටි....
  කියපු වචන නොතේරුණාට ඒ කියපු දේ තේරුම් ගන්න මට අමාරු උනේ නෑ.........




                                  නිවාඩුවට ගමට ගියපු දවසක සෙල්ලම් බඩු සාප්පුවක තිබ්බ බෝනික්කෙක් මම එයාට ගත්තා.එයා ලග හිටපු බෝනික්කා ගොඩාක් පරණ වෙච්ච කැඩිච්ච එකෙක්.ඉතින් සාප්පුව ලගින් යන කොට මට මතක් උනේ මගේ පුංචි මාන් කුට්ටිව.කදවුරට ආපු ගමන් ඒ බෝනික්කත් හංගගෙන මම ගියෙ එයාව බලන්න.....




     මම: මාන් කුට්ටී......




                             මගේ දගකාර මාන් කුට්ටි ඈත ඉදන් මං ගාවට දුවගන ආවා.හංගගෙන හිටිය බෝනික්කව එයාගෙ අතට දුන්නම කොච්චර එයා සතුටු උනාද කිව්වොත්...අදටත් ඒ හැම දෙයක්ම මගෙ ඉස්සරහ මැවෙනවා මාව අඩවලා.....මම දීපු බෝනික්කව තුරුළු කරන් එයා ගොඩාක් ආදරෙන් ඒ බෝනික්කව නැලෙව්වෙ දමිල සින්දුවකුත් කියාගනමයි.සමහර විට ඒ එයාගෙ ජීවිතේට ලැබුණ වටිනාම තෑග්ගක් කියලා හිතුණ නිසා වෙන්න ඇති....




                          එයාගෙ තාත්තා ත්‍රස්තවාදියෙක් කියලා කදවුර පුරා කසු කුසුවක් තිබුණා. ඒත් එයා මට හොදට මුහුණදීලා කත කලා.ශිවාට( තාත්තට )හොදට සිංහල කතට කරන්න පුළුවන්....




  ශිවා: මල්ලි දීපු බෝනික්කා අපේ දුව ළගම තමා තියා ගන්නවා...නිදාගන්න කොටත් ළගම තමා තියා ගන්නවා




                        ශිවා එහෙම කියද්දි වැඩියෙන්ම සතුටු උනේ මම.ඒ මගේ පුංචි මාන් කුට්ට් මම ගෙනත් දුන්න බෝනික්කා නිසා සතුටින් ඉන්නවා නේද කියලා හිතුණ නිසා....




                      එක රැයකදි අපේ කදවුරට පණිවිඩයක් ලැබුණා. ඒ වෙලනි පැත්තෙ ගෙදරක ඉදලා ත්‍රස්තවාදීන් පිරිසක් යුධ හමුදාවට පහර දෙනවා කියලා.මාත් ඇතුළුව අපේ විශේෂ කණ්ඩායමක් වෙලනි වලට ගියේ යුධ හමුදාවට සහය දෙන්න....




                   සත්තකින්ම වෙලනි වලට යනකම් මම දැනන් හටියෙ නෑ ඒ මගෙ මාන් කුට්ටිගෙ ගෙදර කියලා.අපේ කණඩායම ගේ ගාවට යනකොටත් සටන අවසන් වෙලා තිබුණා.හමුදාවෙ සෙබළු ත්‍රස්තයන්ගෙ මළ සිරුරු නිවසින් පිටතට ගෙනල්ලා.ඒ අතර ශිවාගෙ මළ සිරුරත් තිබුණා.අනේ මගෙ මාන් කුට්ටි.....මගෙ හදවත මොහොතකට නවතින්න ඇති.මම ඒ නිවසට ඇතුල් උනේ මහ හයියෙන් එයාට කතා කරගන...මම දන්නව කොහේ හිටියත් එයා මගෙ කට හඩට ලගට එනවා කියලා...




                මම දැක්කා සාලෙ පැත්තකට වෙන්න තිබ්බ අල්මාරිය එහා පැත්තෙන් එයාගෙ බෝනික්කගෙ අතක් පේනවා.මම එතනට යනකොට එයා අල්මාරිය පිටිපස්සෙ ගුලි වෙලයි හිටියෙ.එයා අමාරුවෙන් මගෙ ලගට ආවා.මට හිතුණෙ වෙඩි සද්දෙට බයට කියලා උනාට මගෙ පුංචි මුව පැටික්කිට වෙඩ් වැදිලා තිබුණා.මහා හයියෙන් කෑ ගහගන මම එයාව වඩා ගත්තා.




                             "අන්නා......ත...තන්..නි....."
 
                මගේ පුංචි මාන් කුට්ටිට අන්තිම මොහොතෙ වතුර බිංදුවක් කටට වක් කරන්න වත් නොදීම එයා මගේ මේ අත් දෙකඋඩ සදහට ඇස් පියා ගත්තා.....ඒ මතකය අදටත් මාව අඩවනවා.මම මගේ ජොබ් එකට මම ගොඩාක් ආදරය කලා.ඒත් මේ සිදුවීමෙන් පස්සෙ මම නේවි එක දාලා ගෙදර ආවා...නිකමට හරි කවුරුහරි මේ කතාව බැලුවොත් මගෙ පුංච් මාන් කුට්ටි වෙනුවෙන් LIKE එකක් දෙන්න.........

අපේ විද්‍යාව සර්ට මම මචං වෙච්චි හැටි.......

                                                                මම ඉතිං හැමදාම කලේ යාළුවන්ට උදව් කරන එක තමයි.පොඩිකාලෙ ෆුට් බයිසිකලෙන් පටන් ගත්ත මම අද මෝටර් බයිසිකලය දක්වාම යාළුවන්ගෙ ගමන් වලට උපරිම සහයෝගය දෙනවා.


                                                දවසක් මම ගියා මගේ යාළුවෙක් ටවුන් එකට ගිහින් දාන්න.ඔය කියන යාළුවා පිස්සු පොරක්...හැමෝම මෙයාට කිව්වෙ කොරියන් වයර් කියලා.මොකද පුංචි කාලෙ ඉදලම මෙයාට තිබුණෙ කොරියන් රටේ රැකියාවක් කරන හීනයක්..හැබැයි ඉතිං මම මේ ලිපිය ලියන අදවෙනකනුත් එයාට කොරියාවට තියා ළගම තියන ඉන්දියාවට වත් යන්න නම් බැරි උනා.


                                               ඉතිං මම කොරියන් වයර් ටවුන් එකට දාලා ගෙදර එන්න ආවා.ඔය එන පාරෙ තමයි අම්පාරෙ නගරයෙ ඉන්න ගොඩාක් දෙනා දුකට වගේම සතුටටත් පාවිච්චි කරන බෙහෙත(අරක්කු) බොන්න යන එන "තානායම" තිබුණෙ.මේ තානායමට හැරෙන වංගුව ගාව තියනවා පොඩි කැලයක් වගෙ ඉඩමක්..එතන අලියෙකුත් හිටියා.හැබැයි ඉතිං ඇත්ත එකෙක් නෙවෙයි.බිත්තියක ඇදපු අලියෙක්..ඒ ඉඩමට එහා පැත්තෙන් තිබුණ ගෙදර හිටිය මහත්තයා හොද අලියෙක්. ඒ නිසා තමයි ඔය බිත්තියෙ ලොකු අලියෙක් ඇදලා හිටියෙ.


                                              මම ඔය තානායම පහු කරන කොට මට ඇහුණා සිංහයෙක් ගොරවනවා.අලි මදිවට සිංහයෝ....මට එහෙම හිතුණට සිංහරාජෙ වත් නැති සිංහයෝ කොහෙන්ද මේ අම්පාරේ.....ඉතිං මමත් බයික් එක පාර අයිනක නතර කරලා බැලුවා මොකක්ද මේ සිංහාව ලෝකනය කියලා.


                                            "සිංහයෙක් නෙවෙයි ඌරෙක්..'"මම දැක්කෙ රෙදි වැලක තිබුණ ඇදුමක් පටලවගන ඇවිත් කානුවෙ වැටිලා ඉන්න ඌරෙක්ව.ඒත් ලංවෙලා බලන කොට තමයි මට පුංචි කාලෙ ඉගන ගත්ත විද්‍යාව පාඩම් ආයිත් පාරක් කට පාඩම් වෙන්න පටන් ගතතේ....


                                            ඇත්තටම මට වැරදිලා ඒ හිටියෙ ඌරෙක් නෙවෙයි පුංචි කාලෙ අපට විද්‍යාව උගන්වපු විද්‍යාව සර්..ඒ වෙලාවෙ සර්ට නම් අම්බානෙකට වෙරි...සර්ගෙන් ඉගන ගත්ත නොගත්ත හැමෝම ආදරේට සර් කිව්වෙ "කිරි බණ්ඩියා" සර් කියලා.ලොකු බඩක් තිබුණ නිසා තමයි සර්ට එහෙම නමක් වැටුණෙ....හැබැයි ඉතිං සර්ගෙ බඩේ වැඩියෙන්ම තිබුණෙ කිරිද ඇල්කොහොල්ද කියලා සර් ගැන දන්න කවුරුත් දන්න රහසක්...විපතේදි මිතුරන් අමතක කරන්න හොදනෑ කියලා පුංචි කාලෙදිම ඉගන ගත්තම මම කොහොම සර්ව පාරෙ අයිනෙ දාලා යන්නද...ඉතිං මම සර්ට කිට්ටු කරලා ඇහැරව ගත්තා බොහොම අමාරුවෙන් අපේ සර්ව...


      මම : සර් මොකක්ද අවුල....?
      සර් : පොඩ්ඩක් වැඩි උනා සනා....


                                         එහෙම කියපු සර් ආයිමත් දොයි. මම දෙවනි සැරයටත් මගේ උපරිම උත්සහය දාලා කිරි බණ්ඩියා සර්ව ඇහැරව ගත්තා.ඔන්න ඉතිං ඒ පාර නම් සර් ටිකක් විතර කෙලින්.......


  සර් : දන්නවද බං අපේ ගෙදර....?
  මම : දන්නව සර් ඇයි...?
 සර් : මාව අපේ ගෙදරට දාපන් ලොකු උදව්වක්....


                                     මම පිළිතුරු දෙන්න කලින්ම සර් ගිහින් මගේ බයික් එකේ වාඩි උනා.මමත් ඉතිං සර්ව පිටි පස්සෙන් තියාගන යන්න පටන් ගත්තා.හරියට ඉතිං ළගදි බැදපු කපල් එකක් වගේ සර් මාව හයියෙන් බදාගන...


   මම : ඇයි සර් මෙච්චර බීලා....?
  සර් : මම එහෙම තමයි ඩේලි ගසනවා...but...අද ටිකක් වැඩි උනා....


                                 මම දන්න තරමින් සර් හොදට කන බොන කෙනෙක්...කන බොන කිව්වට වැඩිපුරම බොනඑක තමයි එයා කලේ..හැබැයි ඉතිං බණ්ඩියා සර් බොන බීමට සර්ගෙ පඩිය නෙවෙයි එයාගෙ නෝනගෙ පඩියත් මදි වගේ...මට හිතුණා සර්ගෙන්ම මේ ගැන අහන්න........


  මම : සර්ට drinks වලට මාර වියදමක් යනවා ඇති නේද....?
  සර් : පිස්සුද මචෝ මේවා තමයි ට්‍රික්ස්....?

                             ටිකෙන් ටික සර්ට මම මචං උනා..මේ නිකන් අරක්කු බොන ක්‍රමයට මොකක් හරි විද්‍යාත්මක හේතුවක් තියනවද කියලා මම කල්පනා කලාට මටත් හේතුව ගැට ගහගන්න බැරිව ගියා....


  මම : ඇත්තටම සර් කොහොමද ඔය බොන්නෙ...?
  සර් : උඹ කාටවත් මේවා කියන්න එපා. සෙට් වෙනවනම් මාත් එක්කම විතරයි ok මචං...


                      සර් ඇල්කොහොල් සුවද වෑහෙන කට මගේ කනට ලං කරලා රහසක් කියන්න ලෑස්ති උනා.


  මම : පිස්සුද සර්..මම කාට කියන්නද...?
  සර් : මෙහෙමයි මම හැමදාම කිට මරලා බහිනවා තානායමට...ඔය වෙඩින් එකක් තියන time එකකට...
 මම : නෑ....ඊට පස්සෙ....
සර් : ඊටත් පස්සෙ මොනවද මචං...මුල්ලකට වෙන්න  තියන ටේබල් එකක වාඩි වෙනවා.ඔන්න එනවා බොතලෙයි බයිට් එකයි අත ළගට
මම : ඉතිං සර් මාට්ටු වෙන්නෙ නැද්ද....?
සර් : හිහ්...කොහෙ මාට්ටු වෙන්නද බං...මනමාලිගෙ පැත්තෙන් හිතන්නෙ මනමාලයගෙ එකෙක් කියලා. මනමාලයගෙ අයත් එහෙම තමයි.අනික ඔය වෙලාවට කාටවත් මම ගැන හොයන්න ඕනිකමක් නෑ මචං...


              ඉතිං ඒකත් ඇත්ත තමයි...අච්චු පොතේ තිබ්බ පාඩම් එහෙම් පිටින් අපේ පොත්වලට කොපි රයිට් කරපු සමහර ගුරුවරු හිටිය අපේ පාසල් වල මේවගෙ අමුතු විදියට හිතන්න පුළුවන් කරි බණ්ඩියා සර් ගැන මට පුංචි ආඩම්බරයක් ඇති උනා.හැබැයි සර් මට කියපු දේවල් වලින්ම ආයිමත් මට ප්‍රශ්නයක් මතු උනා. මොකද මේ කියන දවසෙ තානායමෙ කිසිම වෙඩින් එකක් තිබුණෙ නම් නැහැ.


   මම : සර් අද වෙඩින් එකක් නෑනේ...තානායමේ...?
  සර් : හැමදාම කොහෙන්ද බං වෙඩින්....උඹ අම්පාරෙ නෙවෙයිද...මොන ඉස්කෝලෙටද බං උඹ ගියේ...?


              ඔන්න ඒ ගමන සර් මගෙ ඇගට කඩා පනින්න ගත්තා..එතකොට තමයි මම තේරුම් ගත්තෙ තවමත් බණ්ඩියා සර්ට මාව මතක නෑ කියලා.


  මම : හරි හරි...සර්..නොදන්න කමටනෙ ඉතිං ඇහුවෙ....
   සර් : වෙඩින් තිබුණා නැහැ කියලා මට වෙනසක් නෑ බං...මම හැමදාම තානායම පැත්තෙ යනවා.මගෙන් ඉගන නොගත්ත එකෙක් මේ අම්පාරෙ නෑ...ඉතිං මගේ ගෝලයො එකෙක් දෙන්නෙක් හරි හවස ඔතන සෙට් වෙලා ඉන්නවා..ඊට පස්සෙ වෙන්නෙ මොකක්ද කියලා උඹට හිතාගන්න පුළුවන්නෙ නේද...?


                 සර් කියපු දේ මට හොදට තේරුම් ගන්න පුළුවන් උනා.එදත් සමහර විට සර් ගොලයො ගෙඩොක් තානායමෙ බොන්න සෙට් වෙන්න ඇති.සර් එතනට වෙලා ගෝලයො දහ දෙනෙක්ගෙන් විතර පුරවලා අරක්කු වීදුරු 10ක් විතර බඩට හලා ගත්තම සර්ට වෙන්න ඇත්තෙ මොකක්ද කියන එක තේරුම් ගන්න බැරි වයසක නෙවෙයි එදා මම හිටියෙ...


              කිරි බණ්ඩියා සර්ගෙ අලුත් ක්‍රමය ගැනම හිත හිත ආපු මට සර් පිටි පස්සෙ ඉන්නවද කියල මටත් අමතක උනා.මම කතා නොකරපු නිසාදෝ සර් මගේ උරහිසට කඩන් වැදිලා හොදටම නිදියගන හිටියෙ..ඉතිං මමත් ගේ ළගටම ඇවිත් තමයි සර්ව ඇහැරුවෙ..


    මම : සර්..බහින්න ගේ ගාව ඉන්නෙ...
    සර් : අපි ඇවිත්ද මචං....එළ එළ....
    මම : එහෙනම් සර් මම යන්නම්....
   සර් : යකෝ එළිසෙබත් රැජිණ මාළිගාවෙ දොරටුව ළග...තෝ මට සර් කියලා බෙරිහන්දීලා මාව නෝන්ඩි කරනවා...


             සර්ගෙ නෝනා මගෙ බයික් එකේ සද්දෙට එළියට ඇවිත් සර් ගෙදරට එනකම් බලන් හිටියා හැබැයි ඒ ආදරෙන්ද තරහකින්ද කියලා නම් මමවත් තවම දන්නෙ නෑ....


    මම : හරි මචං...මම ගියා එහෙනම්...good night...!


              සර්ගෙ නෝනාටත් ඇහෙන්න එහෙම කියපු මම එතනින් පිට වෙලා එන්න ආවා. ඉතිං එදා ඉදලා අද වෙනකනුත් සර් මට කියන්නෙ මචං කියලා.අදටත් තානායම පැත්තෙ විසිට් එකක් දාන ඕනි කෙනෙක්ට කිරි බණ්ඩියා සර්ව බලාගන්න පුළුවන්...